De samenwerking tussen de Flamenco gitarist en de beide saxofonisten stond in de sterren geschreven. Alle drie hebben ze connecties met de stad Cadiz, dus was het niet raar dat ze elkaar daar zouden tegenkomen en muziek gingen maken.
In die samenwerking hebben ze een synthese bewerkstelligd tussen de Flamenco en de Jazz. Het resultaat daarvan is te beluisteren op hun cd “Canciones de ida y vuelta”, liederen van heen en terug. De Spaanse zeelui namen hun muziek eeuwenlang mee naar Latijns Amerika. De muzikale invloeden van die overzeese gebiedsdelen kwamen weer terug. De Spaanse muziek is in dat licht gezien migratiemuziek, om een actuele term te gebruiken. Joost Swarte heeft dat in zijn tekening op het frontje van de cd heel mooi verbeeld door de instrumenten als trekvogels uit te beelden: ook die gaan heen en terug.
Deze samenwerking met de wederzijdse beïnvloeding van de Jazz op de Flamenco en andersom, is een nieuwe tak aan deze muzikale boom, met een geheel eigen bloeiwijze. Het lijkt alsof de gitaar heel druk aanwezig is, maar als je bedenkt dat hij ook contrabas en drums vervangt, dan valt het alleszins mee.
De heren hebben vooral eigen composities opgenomen. Die van de gitarist zijn het meest Spaans in hun uitvoering, wat niet verwonderlijk is, gezien zijn specialiteit. De composities van Miguel zijn Jazz-georiënteerd. De opbouw van de stukken is bijna suite achtig, eerst een uitgebreide inleiding van Eric of Miguel, dan de solo’s van de drie muzikanten. Door hun geluid krijgen die een eigen karakter en de afsluiting als toetje.
Met zijn brede gitaartechniek tilt Eric Vaarzon de stukken naar een hoog niveau. De saxofonisten trekken zich als het ware terug in hun eigen specialiteit de Swing. Dat past meer bij hen. Samen maken ze een mix die aangenaam spannend wordt.
De verwerking van de Leadbelly Song ‘My Girl’ is het meest eenvoudig doordat Vaarzon Morel zich aanpast aan de eenvoudige melodie van de trage blues. De blues valt dan eigenlijk door de mand ten opzichte van de zeer gecompliceerde Flamenco ritmes, ook al zet de gitarist een Guajira ritme onder de song. De andere stukken zijn een mooie mix van Jazz en Flamenco.
In ‘Tres Hermanos’ Drie gebroeders, ontstaat ook een synthese tussen de beide stijlen. Maar niet nadat Miguel op zijn alt het thema lyrisch heeft ingeleid. Dan komt er een swingend thema dat door zijn herhaling heel aantrekkelijk wordt. De saxen swingen en de gitaar maakt het stuk lenig.
In het slotstuk van de cd ‘De Aqui P’Alla’ van Gerardo Nunez, gearrangeerd door Juan Martínez, komen swing en Flamenco opnieuw bij elkaar. Met het mooie motiefje kunnen gitarist en de saxofonisten beide goed uit de weg.
Zo blijkt de mix van twee muziekstijlen een boeiend geheel op te leveren, mits je bereid bent om ‘de andere’ stijl met al zijn kwaliteiten te accepteren!
Los Hermanos Marinez y Morelo
Eric Vaarzon Morel – gitaar
Miguel Martínez – altsax, sopraansax
Juan Martínez – baritonsax
Concerto Records
Presentatie: 15 februari 2019
Verkrijgbaar bij: Platomania-Concerto Records
